Strategia ekologiczna
Odpowiedzialność przedsiębiorstwa za ochronę środowiska naturalnego znajduje wyraz w strategiach uwzględniających warunki ekologiczne. Do najważniejszych należą:
zmniejszenie zużycia zasobów,
strategia obrotu wtórnego,
zastępowanie technologii szkodliwych technologiami bezpiecznymi dla środowiska,
produkcja nieszkodliwa dla środowiska,
strategie eliminacji szkód wyrządzonych środowisku.
J. Penc wymienia cztery typy strategii ochrony środowiska:
1. strategia ofensywna polegająca na wykorzystaniu wszelkich środków, również kredytów bankowych do poprawy procesów produkcyjnych pod kątem ochrony środowiska, doskonalenia struktur organizacyjnych w taki sposób, aby łączyły one ochronę środowiska ze wszystkimi zadaniami przedsiębiorstwa, a także na tworzeniu kultury ekologicznej utrwalającej przeświadczenie, że odpowiedzialność za środowisko spoczywa na każdym pracowniku stosownie do jego możliwości i kompetencji,
2. strategie innowacyjne, które polegają na poszukiwaniu nowych technologii, konstrukcji i wyrobów dostosowanych do wymogów ochrony środowiska, czyli na tworzeniu „czystych” ekologicznie produktów, budowie obiegów zamkniętych i przekształcaniu odpadów w zasoby naturalne, a więc na działaniach poprawiających radykalnie stosunki przedsiębiorstwa ze środowiskiem,
3. strategie defensywne, polegające na wycofywaniu z rynku wyrobów i częściowej rezygnacji z technologii nie spełniających kryteriów ekologicznych, a także na podnoszeniu stopnia ich „ekologiczności” dzięki usprawnieniu i modyfikowaniu stosowanych procesów produkcyjnych i ich organizacji (częściowy recycling, częściowa likwidacja szkód środowiskowych, usprawnienie transportu, oszczędniejsze używanie zapasów itp.).
4. strategia pasywna (bierna, obojętna) która polega na przestrzeganiu tylko koniecznych przepisów o ochronie środowiska, aby nie narazić przedsiębiorstwa na opłaty karne i straty związane z utratą dobrego wizerunku w otoczeniu.
|